Obciążenie wiatrem i dynamiczne
Obciążenie Wiatrem
Sposób obliczania obciążenia wiatrem powinien być zharmonizowany ze szczególnymi warunkami klimatycznymi panującymi w danym regionie. Obowiązująca w tym zakresie jest norma PN-77/B-02011, która określa zasady ustalania obciążenia wiatrem. Obciążenie to należy ustalać przy założeniu, że wiatr wieje poziomo z kierunku dającego najbardziej niekorzystne obciążenie dla elementu oraz że wszystkie powierzchnie nawietrzne i zawietrzne poddane są prostopadle skierowanemu do nich i równomiernie rozłożonemu parciu lub ssaniu. Wartość obciążenia wiatrem jest uzależniona od rodzaju strefy wiatrowej, wartości współczynnika ekspozycji, współczynnika działania porywów wiatru oraz od współczynnika aerodynamicznego [4].
Obciążenie Dynamiczne
Dodatkowo norma [1] uwzględnia trzy przypadki obciążenia dynamicznego od pojazdów: a) dla ruchu drogowego w otwartym powietrzu w odległości 1 m od urządzenia przeciwhałasowego dla prędkości maksymalnej 100 km/h – qv- = 650 Pa, b) dla ruchu drogowego w otwartym powietrzu w odległości 3 m od urządzenia przeciwhałasowego dla prędkości wyższej od 120km/h - qv- = 800 Pa, c) dla dwukierunkowego ruchu drogowego w tunelu powietrza w odległości 1 m od urządzenia przeciwhałasowego dla prędkości maksymalnej 120 km/h - qv- = 1500 Pa.
Na poniższym rysunku przedstawiono porównanie wartości charakterystycznych od obciążenia
dynamicznego dla w/w przypadków oraz obciążenia wiatrem. Obciążenie charakterystyczne wywołane
działaniem wiatru wyznaczono przy następujących założeniach: strefa obciążenia wiatrem - I, wartość
charakterystycznego ciśnienia prędkości qk = 250 Pa, współczynnik ekspozycji Ce = 1,0, współczynnik
aerodynamiczny C = 1,4, współczynnik działania porywów wiatru β = 2,2.
Do celów projektowych przyjmuje się, że obciążenie wiatrem i dynamiczne ciśnienie od pojazdów
nie działają równocześnie.